Ελληνίδες Έλληνες .. Εδώ Blogαρισμένος Σταθμός του DSV ... Γι αυτό θα βγαίνω για λίγο καιρό από το Blog των ποιημάτων μου !!! ...
(25) Μπορώ ... (22 Φεβρουαρίου 2011)
Μπορώ και να μην σε αντικρίζω να μην σε κοιτάζω καθόλου
Μπορώ και μόνο να σε κοιτώ σε παγωμένες φωτογραφίες
Μπορώ να σε αγγίζω και να χαιδεύω τα μαλλιά σου που λούζουν τον ώμο μου
Μπορώ να σε φιλήσω και να σου δώσω την γλώσσα μου στην δική σου
Μπορώ να σε γλύψω παντού από το μέτωπο μέχρι και τα πέλματα
Μπορώ και να ενωθώ μαζί σου καταπίνοντας όλους τους χυμούς σου
Μπορώ και να αποσυνδεθώ χαρίζοντας παντού στο κορμί σου όλους τους δικούς μου
Μπορώ ακόμα και να ζωγραφίζω το γυμνό μοντέλο σου με τον καμβά της Καρδιάς μου…
Μπορώ Ακόμα και να σε Αγνοήσω για να σώσω την Ψυχή μου !!!
.
(24) Blind Man (Φεβρουάριος 2011)
Δεν είναι τόσο Δυστυχής, αυτός που ανοίγει τα μάτια και αντικρίζει το Σκοτάδι...
γιατί όταν τα κλείνει βλέπει όλα τα χρώματα στην παλέτα του...
και μπορεί να ζωγραφίσει πολύχρωμα τοπία χαμένα στο Όνειρο
Δεν υπάρχει πιο Δυστυχής από αυτόν που ενώ μπορεί να δει ζωντανά το Ουράνιο Τόξο...
όταν κλείνει τα βλέφαρα ερμητικά, μπλέκεται στον Ιστό της Ονειροπαγίδας...
χάνοντας όλα τα Όνειρα στο Μισοσκόταδο... Στο Άχρωμο... Στο Θολό Τοπίο ...
(23) Ξ Ε Π Ε Σ Μ Ο Σ ... ! ! ! ! ! (Μάρτιος 2010)
D S V
Όχι άλλο... Δεν είμαι Μάντης βέβαια ... και πάντα Καλόβολος ...
Και η Σαχνισμένη Μυρωδιά της Αραχνιαμένης Μούχλας δίνει το πρώτο Νόημα από την Αρχή...
Αλλά πάντα προχωράω... μήπως και έχει Μείνει από Μέρες Πλημμύρας...
Και αν κάνω Λάθος .... τα Ξιπασμένα Ξεπεσμένα... δεν Αργούν να βγουν από την Τρύπα του Υπονόμου τους !!!
Και Ανασαίνω ΞΑΝΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ξ Ε Π Ε Σ Μ Ο Σ ... ! ! ! ! !
Ποτέ δε γειτονέψαμε, χώρια παλέψαμε.
Τα ίδια δε γυρέψαμε, λίγοι αντέξαμε.
Δεν έπαψα να καίγομαι - πόσο το χαίρομαι.
Είμαι low bap και φαίνομαι, δεν υποφέρομαι.
Δρόμε μου αμίλητε, τοπίο μου αγέραστο,
όνειρο απείραχτο, πιοτό μου ακέραστο,
αταίριαστό εγώ μου, μεγάλε ανήφορε,
λεπίδα στομωμένη, τσαμπουκά μου ασύμφορε
σταμάτα το πέταγμα, δεν είσαι γεράκι.
Γύρισε μέσα μου εσύ, δεν κρατάς από τζάκι.
Ξέρεις τον τρόπο, ξέρεις, κι εσύ μοναξιά μου
στεγνώνεις πάνω μου μοναδική αλλαξιά μου,
ταμπουρωμένη στου ήλιου τα ξεχύματα,
μετράς τις μέρες αργά, μετράς τα βήματα.
Στ' ονειροδιάβα μου φυλάς τα νότα και το νου μου
και το ψέμα του εχθρού μου κάνεις θήκη του σπαθιού μου.
Κι όσοι ψυχομαχούν, δε βρίσκουν να διαλέγουν
κι όσοι έφτασαν παινεύοντας, κατηγορώντας φεύγουν
σα γυμνοσάλιαγκες στη λάσπη κι εγώ χαίρομαι,
δεν υποφέρομαι - είμαι low bap και φαίνομαι.
Ποτέ δε γειτονέψαμε, χώρια παλέψαμε – από τους χορτασμένους.
Τα ίδια δε γυρέψαμε, λίγοι αντέξαμε – καημό στους πικραμένους.
Δεν έπαψα να καίγομαι, πόσο το χαίρομαι – μακριά απ' τους ξεπεσμένους.
Είμαι low bap και φαίνομαι, δεν υποφέρομαι.
Καλομελέτα, καίγεται, βαράει η ντροπή κανόνι,
ντυμένη στα βελούδα της και μ' ύφος που θαμπώνει.
Αμαχητί παρέδωσε όλα τα φισεκλίκια
κι απ' τον εξώστη κλαψουρίζουνε φτυσμένα πιτσιρίκια.
Πιο κάτω οι μωρόπιστοι τρέμουν μπουζουριασμένοι.
Ψάχνουν τα λόγια οι αρχηγοί με τη βλακεία ζωσμένοι.
Μα το δέντρο ό,τι κι αν γίνει στη ρίζα του υπακούει
και 'γω που πάντα είμαι εδώ - τι άσχημο χούι!
Για την αφόρητη σιωπή ξέρεις τι φταίει,
Ρε, συ ούτε ένα αρσενικό - χιλιάδες νοματαίοι.
Ρε όλοι φιμωμένοι, δεμένοι και σκισμένοι
και ξεσπούν απάνω τους οι πολυκαιρισμένοι.
Μη σκιάζεσαι, ποτέ δε γειτονέψαμε,
μη ντρέπεσαι ποτέ, τα ίδια δε γυρέψαμε.
Πέρασες ξυστά κι απ' την αλήθεια κι απ' το ψέμα
κι απ' την αρχή καμάρωνες προτού να δεις το τέρμα.
Ξεφούρνιζες βλαστήμιες σε κλεμμένα ταψιά
και πάντα έτρωγες κρυφά απ' αλλουνού τη χαψιά.
Πέντε λεπτά ανάταση, βουή και λίγος σάλος.
Ο μέρμηγκας στην τρύπα του είναι άρχοντας μεγάλος.
Ρε, πόσο σε ζηλεύουνε όλοι οι ξεπαστρεμένοι.
Μπαίνουν στεγνοί στα πράγματα και βγαίνουν μουσκεμένοι.
Ψελλίζουν και τρεκλίζουνε για τη ζωή τη σκρόφα
που νοιάζεται για κείνους που είναι από άλλη στόφα.
Και που 'σαι, αυτό το λυσσασμένο στόμα
όσα έλεγε για σένα εχθές, θα λέει για χρόνια ακόμα,
περαμιώτικα, έτσι, χωρίς ίχνος σεβασμού
για όσους χαρίστηκαν του ξεπεσμού.
Καλοδέχεται η ζωή τους χορτασμένους
που ροκανίζουν ένα σάπιο διαβολόξυλο
κι η μουγκαμάρα τραβάει τους ξεπεσμένους
στο λάκκο της, γιατί αγριεύουν το παλιόσκυλο
που φυλάει το τεφτέρι με τα αχάλαστα
και ετοιμάζει την κοσμογυρισιά τους,
μα θα γυρίσει για τα ψευτοαδάμαστα –
δεν αντέχει την ατιμωρησιά τους.
(22) Η σκέψη μεταμορφώνεται σε νότες και ταξιδεύει ... (Ιανουάριος 2011)
Τι κι αν η απόσταση μετράει ώρες ολόκληρες...
Η σκέψη διανύει απέραντα χιλιόμετρα σε μηδενικό χρόνο
και έρχεται δίπλα σου να σε ζεστάνει ανύποπτα με μια ανάμνηση.
Να σε ζεστάνει με μια ανάσα.
Η θέρμη της Ανάσας που σε αντάμωσε κάποτε,
αργεί να εγκαταλείψει το κορμί.
Σε περιπλανά στα μονοπάτια της Αναπόλησης.
Πολλές φορές μένει εκεί και τριγυρνά ατέρμονα,
ίσως και ώρες ολόκληρες…
Αργεί να φύγει… να ξεχαστεί.
Μερικές φορές η σκέψη, περιδιαβαίνει στο σοκάκι του μυαλού που αφουγκράζεται
και γίνεται έγνοια, ανησυχία …
Μεταμορφώνεται σε νότες και γίνεται γλυκιά μελωδία
που ταξιδεύει… για να σου τραγουδήσει…
Όσο και παγωμένη να ναι η καρδιά,
η ζεστή ανάσα λιώνει έστω και λίγο τον πάγο
και οι σταγόνες βρίσκουν έξοδο από την άκρη του ματιού για να ελευθερωθούν…
Το τραγούδι παίζει ακόμα …
Να γελάς ( Θα προσπαθήσω ... )
Στίχοι: Υπόγεια Ρεύματα
Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα
Πρώτη εκτέλεση: Υπόγεια Ρεύματα
Πότε βροχή, πότε αέρας, μια προσευχή, λόγια μητέρας
Φωνές που ακούγαμε παιδιά. Για μια στιγμή θέλω...
Είναι νωρίς, ζωή χαράζει, σαν μολυβιά στ' όνειρο στάζει
Ο αέρας παίρνει τα μαλλιά. Για μια στιγμή θέλω να...
Σε κοιτώ να γελάς και να φεύγεις πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για ν' αρχίσει πάλι και να
την κοιτάς να γελά και να φεύγει πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για να σβήσει πάλι
Είναι αργά, λόγια δεν βρίσκω, όση ομορφιά κι αν σου χαρίσω
πίσω απ' τα φώτα της ζωής. Για μια στιγμή θέλω να...
Σε κοιτώ να γελάς και να φεύγεις πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για ν' αρχίσει πάλι και να
την κοιτάς να γελά και να φεύγει πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για να σβήσει πάλι
(21) Επιτάφιος (Ιανουάριος 2010)
Αργές νότες ηχούν εκκωφαντικά
και χάνονται στον αχανή λαβύρινθο
Εγκλωβίζοντας την ηχώ απαγορευτικά
στα ανενεργά, απολιθωμένα κύτταρα
Προσπαθούν αγωνιώντας απεγνωσμένα
να βρουν διέξοδο Λύτρωσης και Ελευθερίας
Στεγνές και διψασμένες από την εξαντλητική αναζήτηση
Βυθίζονται αστραπιαία στο πηγάδι της μνήμης για να δροσιστούν
Το πηγάδι είναι άδειο και βαθύ χωρίς στάλα νερό
Μόνο υγρασία έχει μείνει και έχει κάνει τον πάτο λάσπερό
Οι νότες βουλιάζουν και δεν ακούγονται πια
και ο απόηχος που βγάζουν
Συνοδεύει ανατριχιαστικά τον αργό και θλιβερό Επιτάφιο…
(20) Έρμε ... Που Πας ??? (Σεπτέμβριος 2010) 
Έρμε…
Που πας να περιδιαβείς στην αχανή καυτή άμμο ???
Που πας να διασχίσεις τους τεράστιους σαν τριώροφα αμμόλοφους ???
Δεν βλέπεις τα Όρνεα πως σε κοιτάνε ???
Δεν βλέπεις το γλυκό μειδίαμά τους στο λαχάνιασμά σου… ???
Πότε θα μάθεις ότι δεν έρχονται κοντά σου για να σε σηκώσουν
Πότε θα μάθεις ότι δεν έρχονται κοντά σου για να σου δώσουν τροφή και Νερό…
Τις σάρκες σου λιγουρεύονται να ξεσκίσουν μέχρι το κόκκαλο, μέχρι το μεδούλι
Αφού πρώτα σε δουν να σωριάζεσαι … να σέρνεσαι… να πεθαίνεις…
Μην σε μπερδεύει ότι πετάνε μαζί σου ….
Μην σε μπερδεύει ότι σε ακολουθούν με την σκιά τους…
Δεν είναι συνοδοιπόροι στη Ζωή όπως θέλουν να πιστέψεις στην Παραζάλη σου
Είναι Συνοδοιπόροι προς το θάνατο… περιμένοντας να ξεγυμνώσουν το Κουφάρι σου…
Έχουν περάσει χρόνια και τα ίχνη σου έχουν σβηστεί στην απόξενη άμμο
Δεν σε θυμούνται πλέον οι "φιλόξενοι" Βεδουίνοι...
Θέλει Δύναμη και Τόλμη για να Συνεχίσεις, για να Φτάσεις στην Όαση...
Μην λιγοψυχείς... στην Έρημο η αργή Καμήλα... αντέχει στις Κακουχίες....
Αν σας άρεσε η ανάρτηση... κάντε κοινοποίηση με το κουμπί Share. Μπορείτε να την στείλετε κατευθείαν με E-mail.... πατώντας "Share", στη συνέχεια το Φακελάκι "E-mail", και τέλος το φακελάκι στα "περισσότερα".
(19) Για να μπορέσω να Νιώσω !!! (24 Ιανουαρίου 2010) 
Με σακατεμένο θάρρος και με Σκυμμένο το βλέμμα
Κάνω βήματα αργά απ’ το να ζω μεσ’ το Ψέμα
Στον καθρέφτη δεν κοιτώ άλλο είδωλο για Λύπηση
Χρόνια είχα στον εαυτό μου να κεράσω «Αυτολύπηση»
Εφτά χρόνια κακοτυχιάς διαλέγω για να τον σπάσω
Δίπλα ποτήρια θρύψαλα, μα μέθη δεν θα περάσω
Προτιμώ να κατεβάσω όλο το Φαρμάκι ξεροσφύρι
Και το κεφάλι βαρύ, στο μαξιλάρι να γύρει
Ξέρω τα σωθικά θα καίνε, σε Σύνδρομα Στέρησης
Ξέρω η Ψυχή θα κλαίει, σε βραδιές παραθέρισης
Ξέρω πως μύριες φορές, θα το Σκυλομετανιώσω
Ξέρω πως πρέπει να συμβεί, για να μπορέσω να Νιώσω !!!
Κοιτάω Μπροστά ειδάλλως με σιχαίνομαι, μοιάζω με όλα αυτά που αρνήθηκα και σέρνομαι...
.
(18) Μάτια Φωτογραφίας (23 Ιανουαρίου 2010) 
Δυο Παγωμένα μάτια, καρφωμένα στο κενό…
πως θα γυρίσουν να μου Γνέψουν ;
Πως μαγικά μπορούν να κινηθούν…
και έτσι να σπάσουν τη σιωπή και λέξεις να Σμιλέψουν;
Δεν βλέπω όνειρο γλυκό να πιάσουν οι ευχές μου…
μήτε αρχίσαν ξαφνικά μες στη θαμπάδα να Σαλεύουν
Είναι που βούρκωσε απότομα η καρδιά …
κι έβαλε θύμισες γλυκές σε τρικυμία να Παλεύουν
Δεν φταίει η φαντασία ούτε η πλάνη του μυαλού….
που κάθε μέρα που περνά, θαρρώ πως συνεχώς Αλλάζουν
Είναι η βαθιά ρωγμή που ‘χει ο καθρέφτης της καρδιάς …
και πάνω εκεί…….
και η μορφή είν’ Αλλιώτικη….. κι’ Αλλιώτικα Κοιτάζουν !!!
.
(17) Ά σ ε . . . το δάκρυ σου... (29 Αυγούστου 2009)
Ποτέ δεν αναζήτησα Ομορφιά που λαμπυρίζει
Γι' αυτό... μην μου κρύβεις τη δικιά σου, στη Χαρά
Άσε το δάκρυ σου να γίνει ποταμός που πλημμυρίζει
Αν τα σύννεφα της θλίψης, σου ποτίσουν την καρδιά
Μην κρύβεσαι, άσε να αδειάσουνε του μέσα σου οι πηγές
Άσε απ' το μάτι σου ελεύθερο το δάκρυ να κυλήσει
Για να ξεπλύνει της ψυχής σου τις ακάθαρτες πληγές
Κι' έτσι καθάριο σαν διαμάντι να γυαλίσει !!!
Τώρα αργά, νωχελικά άσε τα βλέφαρα να κλείσουν
Για να ξεφύγεις απ' της ψυχής σου τη νυχτιά
Να γίνουν οι φόβοι προσευχές, να καθαρίσουν
Και της καρδιάς σου η φλόγα να σ’ αγγίξει απαλά!
.
(16) Απώλειες και Εξάντληση... η Μάχη μαίνεται !!! (22 Αυγούστου 2009)
Εξάντληση, σκυφτό το κεφάλι, τα νεύρα σε αδράνεια
Απλανές το βλέμμα στο κόκκινοβαμένο χώμα
Μισές εικόνες, μισερές ελπίδες κείτονται, έτοιμες να ξεψυχήσουν
Απώλειες, αμυχές παντού, οι πιο πολλές απόκρυφες
Για να περάσουν ανεπαίσθητα στον Εχθρό που καραδοκεί
Πληγές σε όλο το κορμί, πιο πολύ στην Καρδιά, πιο πολύ στην Ψυχή
Εξάντληση, αδυσώπητο βάρος στους τρεμάμενους μύες
Το σπαθί ακουμπά στο έδαφος και ξεκουράζεται
Ασήκωτο, ακόμα καυτό, ακόμα δονείται
Απώλειες, χρόνος που πέρασε και έφυγε στο παρελθόν
Φθορές και αδιόρθωτες βλάβες στα όπλα που έμειναν
Πλήρης έλλειψη και παντελής ανεπάρκεια σε Εφόδια
…… η Μάχη μαίνεται !!!
.
(15) Μια ζωή με Αρχές και Συνέχειες....... (12 Αυγούστου 2009)
Με σπασμένο κουπί, σε ποτάμι βαθύ
Μακρινή που φαντάζει η όχθη
Μία σκέψη θολή, δεν αρκεί για να βρει
Πόσοι θα' ναι σε βάσανα οι μόχθοι
Με την ζάλη στο νου, σαν στιγμές χωρισμού
Συγκεντρώνει σιμά τα κομμάτια
Τα στοιβάζει ξανά, σε θεμέλια σαθρά
Σαν αμμώδη ετοιμόρροπα παλάτια
Για το χθες που ηχεί, σαν Σειρήνας βουή
Για μια ελπίδα που ξέμεινε μόνο
Για φιλιά δροσερά, για γαλάζια νερά
Που «θα διώχνουν της πίκρας τον πόνο»
Μια ζωή ξεπερνά, μονοπάτια στενά
Μια ζωή φορτωμένη μ’ ανέχειες
Μια ζωή σταματά, συνεχίζει ξανά
Μια ζωή με Αρχές και Συνέχειες.......
Πόσες?
.
(14) Πόσο…. Πως; (13 Ιουνίου 2009)
Πόσο δύσκολο είναι να διανύσεις κακοτράχαλα και ομιχλώδη βουνά χωρίς όρια;
Πόσο μπορείς να μην ταλαντευτείς στους μανιασμένους αέρηδες που λυσσομανάνε;
Πόσο ίλιγγο μπορείς να αντέξεις σαν αντικρίζεις το αβυσσαλέο ύψος;
Πόσο μακρύ και σκοτεινό δείχνει το κενό του ατέρμονου βάθους;
Πόσο ασήκωτη γίνεται συνεχώς η έλξη που ασκεί η βαρύτητα στα λυγισμένα γόνατα;
Πόσο εφιαλτικό φαντάζει το επόμενο βήμα στο ενδεχόμενο ανακρίβειας;
Πως μπορείς να αποφύγεις τον έντονο χτύπο της καρδιάς στο ερωτικό κέλευσμα;
Πως μπορείς να μην σώσεις έναν μισοπνιγμένο που σου απλώνει λυτρωτικά το χέρι;
Πως μπορείς να μην ξεδιψάσεις από το γάργαρό νερό μιας πηγής μετά από αφυδάτωση;
Πως μπορείς να συνεχίσεις τώρα χωρίς να αποζητάς χέρι συμπαράστασης;
Πως μπορεί κάποιος να στο δώσει στο φόβο του λάθους, του παραπατήματος;
Πώς να φωνάξεις βοήθεια με κομπιαστή φωνή σε ένα κόσμο απόμακρο και εγωπαθή;
ΠΩΣ μπορείς να τιθασεύσεις το νου ώστε να μην ανταποκρίνεται στον Έρωτα;;;;;
ΚΑΙ………..
ΠΟΣΟ μπορείς να στερήσεις τον καλπασμό ενός αλόγου στην Απόλυτη Ελευθερία;;;;;
.
(13) Είναι χειρότερος εχθρός ο Φόβος από την Άγνοια? (6 Φεβρουαρίου 2009)
Πως νιώθει άραγε ένας εγκλωβισμένος σε ένα δωμάτιο που καίγεται?
Τι σκέφτεται την ώρα που ακούει τον ήχο της φλόγας να αφανίζει τα πάντα?
Πόσο πολύ μισεί τη ζέστη, που μέχρι τώρα την αποζητούσε στο καταχείμωνο?
Πόσο πιθανή είναι η επιλογή της ακινησίας, της προσμονής, της παράδοσης?
Πόσο δελεαστικό φαίνεται τώρα το πήδημα από το μοναδικό ανοικτό παράθυρο?
Πόσο ασήμαντο φαντάζει το κάταγμα ακόμα και το θρυμμάτισμα των οστών?
Ακούει τις φωνές του βαθιά χαραγμένου υποσυνείδητου που λένε «θα ξαναχτυπήσεις»
….να βγαίνουνε με κραυγές γνώριμες, κομπιασμένες, γεμάτες αγωνία
Θυμάται αστραπιαία τον πόνο και τα παλιά του τραύματα και στιγμιαία δειλιάζει
Σκέφτεται πως το κάταγμα εδώ και καιρό έχει θρέψει και τόσα χρόνια…..
….μόνο οι απότομες αλλαγές του καιρού θυμίζουν την ύπαρξή του
Τώρα όμως γνωρίζει ότι για να σωθεί πρέπει την στιγμή που θα επιχειρήσει το άλμα,
……. να μην το αγνοήσει, αλλά πολύ περισσότερο να μην το φοβηθεί!!!!
.
(12) Είναι ο Έρωτας Φοβικό Σύνδρομο; (2 Σεπτεμβρίου 2008)
Η σκέψη κολλάει στο χαρτί κι όλο απομακρύνεται
Το μελάνι στεγνώνει από την ακινησία και το χαμένο χτύπο των πλήκτρων
Απλανές το βλέμμα στη μαύρη γραμμή που αναβοσβήνει βασανιστικά
Θυμίζοντας το χρόνο που κυλάει και φεύγει σαν το κρυστάλλινο νερό μιας πηγής
που σκορπίζεται χωρίς να καταλαγιάζει τη δίψα σου
Η χαρά και η αγαλλίαση της απελευθέρωσης των λέξεων γίνονται φόβος
Φόβος μεταμόρφωσης ενός λεκτικού παραληρήματος, σε έργο τρόμου
Φόβος μετάλλαξης δακρύων συγκίνησης, σε δάκρυα πανικού
Φόβος μετατροπής ρίγους έντονης ευχαρίστησης, σε ανατριχίλα και σύγκρυο
Απαίσιο αρχέγονο συναίσθημα που στερεί την απόλαυση της παρθένας αίσθησης
Κατακυρίευση της ψυχής από παραπλανητικά μηνύματα φανταστικών γεγονότων
Αλλοίωση απολαυστικών παλμικών δονήσεων σε σφοδρές αναταράξεις
Καταβαράθρωση του Έρωτα από απόλυτο συναίσθημα ζωής
………………… σε αναίτιο παραλήρημα και φοβικό σύνδρομο
.
(11) Πόσες λέξεις φτιάχνουν μια ευχή; (16 Αυγούστου 2008)
Πόσες λέξεις πρέπει να μαζέψεις για να φτιάξεις μια ευχή ;
Πόσους στίχους πρέπει να σχεδιάσεις για να την ζωγραφίσουν απαλά στο χαρτί ;
Σε ποια μελωδία πρέπει να τις τραγουδήσεις ….
….για να συγχρονιστούν με τους παλμούς της καρδιάς σου ;
Ποιες απ’ αυτές να πρωτοδιαλέξεις χωρίς να αδικήσεις το νόημα ;
Με ποιο τρόπο να τις δέσεις χωρίς να πνίξεις το νιώσιμο ;
Πόσα αισθήματα πρέπει να μείνουν ανέκφραστα….
….για να μην τις μεταμορφώσεις αβίαστα σε ωδή ;
Μόνο δυο λέξεις τυπικές δεν φτάνουν να ελευθερώσουν την αίσθηση
Αδιέξοδο μονοπάτι έκφρασης, η κλισέ αναφορά τους
Μονόδρομος ελευθερίας η μετάφραση των αισθημάτων σε λέξεις
Όχι αυτών που βγαίνουνε από σκέψεις του μυαλού
Αλλά αυτών που αναβλύζουνε από τα έγκατα της καρδιάς και της ψυχής
Χρόνια Πολλά…. γλυκιά μου
.
(10) Τόσος καιρός μετά (5 Αυγούστου 2008)
Μετά από τόσο καιρό, στον απόηχο μιας προτροπής
Δάχτυλα τρεμάμενα ψάχνουν τα κατάλληλα πλήκτρα
Κουρασμένα μάτια τρεμοπαίζουνε στο λευκό της οθόνης
Χαμένος ύπνος στην αναζήτηση των σκέψεων
Έντονοι παλμοί στον φόβο μιας ατελέσφορης προσπάθειας
Σκέψεις αμπαρωμένες στις βαθιές σπηλιές της λήθης
Μπερδεμένα μονοπάτια του μυαλού στην προσπάθεια ανασκάλευσης ιδεών
Εικόνες αχνές ξεχασμένες στο χρονοντούλαπο της παρηγοριάς
Αναβίωση μιας ξεθωριασμένης εποχής από τα συρτάρια του πάθους ;
Έντονο θέλγητρο η λαχτάρα της ελπίδας για δημιουργία ;
Μόνο η μοίρα γνωρίζει……
Το παρόν χαμογελά με ένα ελαφρύ και γλυκό μειδίαμα
Αγναντεύει τον ορίζοντα, που καιρό τώρα είχε σταματήσει το κάλεσμα
Το γλυκό τραγούδι των σειρήνων αποκοιμίζει σαν μωρά, τα περασμένα
Και εγώ με αλλεπάλληλους σαν ριπή παλμούς……..
………….ανασαίνω αθόρυβα για να μην τα ξυπνήσω.
Επιτέλους………………
.
(9) Εφιαλτικές μέρες (Φεβρουάριος 2006)
Εφιαλτικές οι μέρες μιας ζωής με καθοδηγούμενα όνειρα
Από χέρια μίζερα, αδιάφορα και φοβισμένα
Τυραννία η παραχώρηση μιας στάλας πνοής
Παρατείνοντας το μαρτύριο μιας μαρτυρικής επιβίωσης
Καταραμένη η στιγμή που η ανάγκη σε φέρνει στην ανάγκη άλλων
Που μία αδύναμη μοίρα σε αναγκάζει να ακολουθείς την μοίρα άλλων
Που το τιμόνι της ζωής σου αναγκάζεσαι να το αφήσεις σε άλλα χέρια
Σε χέρια που απλώς σε γλιτώνουν από τη θανάσιμη σύγκρουση
Έντονος ο θυμός στην εικόνα της παράφορης αδιαφορίας
Στην εικόνα της πλήρους ακινησίας, της νοχελικότητας
Που κάποιοι τη θεωρούν δώρο ζωής, σωτηρία
Αφού χωρίς αυτή δεν θα μπορούσες να …… επιβιώνεις
Τυραννικό μονοπάτι η μοναδική επιλογή της σιωπής
Φαρμακερό βέλος στις χορδές η έλλειψη φωνής
Αβυσσαλέο το μαρτύριο προσμονής ανταπόκρισης
Από εθελότυφλα μάτια και βαρήκοα ώτα.
.
(8) ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ….. (Ιούνιος 1998)
Είδα όλους τους δρόμους της γης ζωγραφισμένους στα μάτια σου
Ένιωσα όλη την καλοσύνη του κόσμου στο χαμόγελό σου
Αφέθηκα στην απεραντοσύνη της ψυχής σου
Και χάθηκα στην παραζάλη των συναισθημάτων σου
Ποιος φόβος θα με σταματήσει;
ποια ανασφάλεια θα μπορέσει να με συγκρατήσει;
Έρμαιο το σώμα στη δύνη της ψυχής και στον γλυκό πόνο της καρδιάς
Ευχή και ελπίδα η πραγμάτωση των αισθημάτων μου
Αυτών που βλέπω, όταν αργά κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι
Ρίγη πόνου και ανησυχίας η πιθανότητα λάθους
Τεντωμένο σκοινί η λανθασμένη μου κρίση
Όχι πιο πολύ για μένα
Αλλά για όλους τους άλλους που βρίσκονται δίπλα σου…
.
(7) Έβρος 93 (Ιούλιος 1993)
Σαπίλα κοινωνία, αντίθετη πορεία
από τα’ όνειρό σου
Αμέτρητα αστέρια, μαύρα μεσημέρια
χάνεται το φως σου.
Όρια δεμένα, χρόνια τσακισμένα
λες «πως θα περάσουν»;
Μάτια μου κλαμένα, εδώ τα φιλιά σου
δεν μπορούν να φτάσουν
Μίλια μακριά σου, και τ’ αναφιλητά σου
χτύποι της καρδιάς μου
Πόσο μου έλειψες, να μπορούσες να ‘ρθεις
στη βουβή σκοπιά μου
Βλέπω μακριά, αλλά δεν μπορώ
να σε αντικρίσω
Κάποιο πρωινό, με πολιτικά
θα σε συναντήσω
.
(6) Μοναχικός Στρατιώτης (Ιούνιος 1993)
Μόνος στη σκοπιά, βιαστική ματιά
και στίχους γράφω
θέλω να σε δω, αίσθημα παλιό
είχα πει πως θα ‘ρθω
χρόνος πέρασε και ‘μεινε σ’ αυτόν
μια θολή πικρία
και μαζί μ’ αυτήν μια ανάμνηση
και μια απορία
Μήνες προσπαθώ αλλά δεν μπορώ
να σε καταλάβω
τεράστιο «γιατί» δεν μου είχες πει
για το φέρσιμό σου
έφυγες νωρίς, χωρίς να μου πεις
ούτε ένα «γεια σου»
τώρα και να θες, και να προσπαθείς
είμαι μακριά σου
.
.
(5) Κι ας με φωνάζουνε αυτοί αλήτη... (Απρίλιος 1992)
Στον κόσμο τον δικό τους όσο ζούσα
Με λέγανε καλό παιδί και ήσυχο
Μα ούτε στα όνειρα μου δεν μπορούσα
γι αγάπη να σκεφτώ, ήταν αφύσικο
Κι’ όσο περνούσε ο χρόνος προσπαθούσα
Να βρω κάποια δρομάκια που ‘ναι απάτητα
Μα πιο πολύ απ’ όλα λαχταρούσα
Να βγω απ’ το δρόμο αυτό που βγάζει στ’ άδυτα
Γι’ αυτό και εγώ μονάχος μου γυρνούσα
Σε τόπους μακρινούς μιας άλλης σφαίρας
Που ήταν ουτοπικοί και όλοι φάνταζαν
Σαν κάποιο δημιούργημα της όγδοης ημέρας
Και τώρα πια σαν ξένο με κοιτάνε
Σαν κάποιο άγνωστο χωρίς ταυτότητα
Δεν θέλουν πλέον πια να μου μιλάνε
Για άγριο με περνούν χωρίς οντότητα
Οι πράξεις μου δεν είναι η αιτία
Το ξέρω από πριν κι’ απ’ τα’ άλλα τα παιδιά
Ο λόγος που σαν βάρβαρο με βλέπουν
Είναι κάμποσοι πόντοι πιο μακριά μαλλιά
Κι ας με φωνάζουνε αυτοί αλήτη
Στοιχείο αναρχικό χωρίς ιδανικά
Εγώ θα συνεχίζω να βαδίζω
Για ένα μακρινό γι’ αυτούς ορίζοντα
.
.
(4) Το Δίλημμα... (Δεκέμβριος 1991)
Όταν στα δυο χωρίζεται η μορφή σου
Το δίλημμα είναι για σένα τρομερό
Σε άλλη γλώσσα σου μιλάει η λογική σου
Και σε μια άλλη το υποσυνείδητο
Φωτιές ανάβουνε οι σπίθες της καρδιάς σου
Καθώς στο νου σου σειρήνες τραγουδούν
Μα όταν ξεγλιστράς από τα όνειρά σου
Σε άλλη νότα τα πουλιά σου κελαηδούν
Τρόπο ανώδυνο ψάχνεις το πλήγμα για να κλείσεις
Τις νύχτες με κλειστά τα βλέφαρα να βρεις
Σκοινί αιωρούμενο οι παλιές σου αναμνήσεις
Που όταν σπάσει μες’ την άβυσσο του πόνου θα χαθείς.
.
.
(3) Οι μέρες έρχονται... (Νοέμβριος 1991)
Οι μέρες έρχονται και εγώ μέσα στο σκοτάδι μου
Σε κάποιο δύσβατο δρομάκι που βαδίζω προσπαθώ
Με λίγο φως που έχει μείνει απ’ το φεγγάρι μου
Απ’ τ’ αδιέξοδο του πόνου μου να βγω να λυτρωθώ
Όσο περνούν οι μέρες κάτι μέσα μου φουντώνει
Κάποιο προαίσθημα για κάτι μακρινό
Που τόσους μήνες με τις σκέψεις μου σκοτώνει
Αυτό που μέχρι τώρα με κρατούσε ζωντανό
Κάτι μου λέει πως αυτό που με ταράζει
Που τόσες νύχτες με κρατάει ξάγρυπνο
Θα μείνει μέσα και με πόνο θα φωνάζει
Χωρίς καμιά ελπίδα για να γίνει αληθινό
Και εγώ θα συνεχίζω να βαδίζω στη σιωπή μου
Μεσ’ τ’ αμυδρό πια της ελπίδας μου το φως
Κάποια θολή εικόνα απ’ τα παλιά θα ‘ναι η πνοή μου
Και κάποια λόγια της καρδιάς μου ο παλμός.
.
.
(2) Δεν είναι όλα έτσι όπως τα θέλουμε... (Ιούλιος 1991)
Καθώς τα μάτια κλείνεις βλέπεις τους άλλους όμοιούς σου
Βλέπεις να βαίνουνε στον δρόμο το δικό σου
Κι’ όταν χωρίς ελπίδα σαν ταφόπετρες τ’ ανοίγεις
Τότε θαρρείς πως χάθηκε ολότελα το φως σου
Όταν μονάχος στο σκοτάδι σου βαδίζεις
Κάποια θολή σκιά πλανιέται στη ματιά σου
Κι όταν με κάποια ελπίδα το κεφάλι σου γυρίζεις
Όλα γκρεμίζονται γιατί είναι όμοια σου
Κι όταν τσιμπάς το χέρι σου και νιώθεις πως πονάς
Άξαφνα γίνεται υγρό το μάγουλό σου
Γιατί ενώ νόμιζες πως απ’ όνειρο γυρνάς
Βλέπεις πως βρίσκεσαι στον κόσμο το δικό σου
Θα ‘θελες όλοι τους το χέρι να σου απλώνουνε
Να σε περιπλανούν μέσα στα όνειρά τους
Να σου προσφέρουνε αγάπη στην αγάπη σου
Και το κλειδί μιας απ’ τις πόρτες της καρδιάς τους
Όμως δεν είναι όλα έτσι όπως τα θέλουμε
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε στη σιωπή μας
Μόνο βουβά, με μάτια ανοιχτά να ονειρευόμαστε
Μια τσακισμένη ελπίδα πνοή μες’ τη ζωή μας
.
.
(1) Είναι Στιγμές... (Ιούνιος 1991)
Είναι στιγμές που δεν ξέρω τι φταίει
προσπαθώ στην απόγνωση να βρω το γιατί
είναι φορές που η μοίρα μου κλαίει
σαν κάποιο από άλλους αδικημένο παιδί
Είναι στιγμές που δεν ξέρω γιατί
όλοι μαζί μ’ απαρνιούνται και φεύγουν
όραμα βλέπω πως ανοίγει η γη
και μέσα στ’ άδυτα με παρασέρνουν
Είναι στιγμές που η σκέψη μου χάνεται
σε κάποιο πέλαγος ερημικό
είναι στιγμές που κάτι μέσα μου πάλλεται
κάποια αιτία προσπαθώντας να βρω
Σίγουρα είναι κάτι που καιρό τώρα ξέρω
που κάνει τις νύχτες το κρεβάτι να καίει
κάτι κρυφό που με κάνει και κλαίω
και την καρδιά μου σε φουρτούνα να πλέει
Μύριες φορές να ξεχάσω προσπάθησα
λέγοντας πως με τίποτα δεν θα λυγίσω
μα όταν τον εαυτό μου λίγο ελεύθερο άφησα
αυτό το κάτι, δια μαγείας με γύρισε πίσω
Με στίχους βρεγμένους (του Χάρη) τη νύχτα πλανεύομαι
Καθώς ακούω τα πουλιά μου μαζί μου να κλαίνε
Πως αυτό που με κάνει τις νύχτες να φλέγομαι
Είναι κάτι ηλιαχτίδες που τώρα με καίνε
Δεν ξέρω αν η μοίρα μ΄ οδηγεί σε σκιά
ή σ’ ένα απέραντο σαν μια όαση ξέφωτο
δεν ξέρω καν αν παίζω με παιδιά
παιχνίδια επικίνδυνα που με κάνουνε εύφλεκτo
.